Mijn grauwe vliegenvanger heeft nog honger en drie jongen te voeren. Hij doet regelmatig een uitval naar een zwerm mugjes. Hij keert steeds weer terug naar zijn uitvalsplek, een schuttingpaal, dichtbij de plek waar ik zit. Zo klein als de priegeloogjes van een staartmees zijn, zo groot zijn de ogen van de grauwe vliegenvanger, omdat je wel heel scherp moet zien om al die kleine priegelmugjes uit de lucht te kunnen plukken. Hij zit zo dichtbij dat ik me verbeeld dat ik mijn spiegelbeeld terug zie in de donkere vliegenvangerogen. De achterdeur gaat open. “Ben je al klaar?”, roept mijn vrouw. “Nog niet helemaal”, roep ik ontwijkend en leun achterover als ik mijn grauwe vliegenvanger opnieuw zijn jongen zie voeren. Vogels kijken in de tuin, heerlijk toch!